do czytania i oglądania
O małej czarownicy i zagubionej miotle
Agnieszka Galica
Daleko, za siódmym lasem i dziesiątym jeziorem, mieszkała sobie czarownica z córeczką Czarusią. Mama uczyła swoją Czarusię różnych sztuczek, zaklęć i czarów. A mała czarownica bawiła się i psociła. tak jak inne małe dziewczynki.- Ja już wszystko umiem - odpowiadała Czarusia. - Popatrz, wyczarowałam sobie skakankę!
- Wyczarowałaś, bo nauczyłam cię skakankowego zaklęcia - tłumaczyła mama - ale jeszcze musisz się nauczyć wielu innych rzeczy.
Czarusia jednak nie słuchała mamy, tylko skakała: aniołek, fiołek, róża, bez.
- Proszę przyjść tu do mnie - mówiła srogo mama, postukując miotłą. - Zobaczysz, że za karę odczaruję ci skakankę.
Ale Czarusia skakała dalej: konwalia, balia, zdechły pies.
Tego już było za wiele. Mama czarownica zajrzała do wielkiej księgi z zaklęciami.
- Królika z kapelusza wyczarować... To nie to - mruczała do siebie. - Węża w orła zamienić... Też nie. O, już mam! Hokus-pokus zaklinanie, zaraz skończy się skakanie, fiku-miku i gotowe zaklinanie skakankowe.
- Ojejku! Ojejku, rety! - piszczała Czarusia. - Czemu mi to zrobiłaś?
- Tłumaczyłam, prosiłam, aż wreszcie musiałam użyć czarów - odparła mama. - A teraz przynieś tu swoją miotłę, siadaj koło mnie i zaczynamy lekcję.
- Nie wiem, gdzie podziała się miotła - marudziła Czarusia, rozglądając się wkoło.
- Poszukaj jej lepiej szybko - gniewała się mama. Czarownica bez miotły nigdy nie będzie prawdziwą czarownicą.
- Ale ja naprawdę nie wiem, gdzie ona jest - mruczała Czarusia.
- Przecież razem przyfrunęłyśmy tu na miotłach - denerwowała się mama. - Miotła to nie szpilka, nie zgubiła się w trawie. A poza tym dostałaś ją w spadku po prababce - piękną, starodawną miotłę, razem z dębowym kijem i brzozowymi gałązkami. Prosiłam, żebyś ją szanowała. Szybko mów, co z nią zrobiłaś!
- Tylko się nie gniewaj - prosiła Czarusia. - Ja już wszystko ci powiem.