do czytania i oglądania
Zielona kredka
Agnieszka Galica
Pewnego dnia wczesnym rankiem, kiedy wszyscy jeszcze spali, w małym pudełku spały także kolorowe kredki.
Spała kredka niebieska, której śniło się niebo, spała kredka pomarańczowa i śniły się jej pomarańcze, żółtej kredce przyśniła się cytryna, a zielonej kredce nie śniło się nic. Obudziła się więc wcześnie, przeciągnęła, ziewnęła i wyszła z pudełka. Rozejrzała się wokół i zobaczyła, że wszyscy jeszcze śpią.
- Hej, pobudka! - zawołała. - Wstawajcie! Zobaczcie, co wam narysowałam.
Zaspane kredki wstawały i powoli kolejno wychodziły z pudełka. Ziewały i przecierały oczy ze zdumienia, aż nagle wszystkie zaczęły się śmiać.
- Zielony kot? Kto widział zielonego kota? Takie koty nie istnieją!
- Co wam się w nim nie podoba? - pytała zawstydzona zielona kredka. - Czy ten kot nie jest piękny? Popatrzcie, jakie ma puszyste futerko, sterczące uszy i długi ogon.
- No tak, ale nie może być zielony - mówiły kredki. - Są koty rude, czarne, białe, szare albo w paski. Ale nigdy, przenigdy nie bywają zielone.
- Popatrz przez okno - radziły kredki. - Zobacz, jaka zielona jest trawa, listki na drzewach, żabki w stawie. Możesz to wszystko narysować, bo wiosna jest bardzo zielona.
Zielona kredka nie namyślała się długo. Narysowała zieloną trawę, po której szła Wiosna ubrana w zieloną sukienkę.
- Patrzcie teraz! Podoba się wam?
- No dobrze - mówiły inne kredki. - Narysowałaś zieloną, wiosenną trawę i Wiosnę w zielonej sukience, ale dlaczego tam jest zielony kot?
- Nic nie rozumiecie - tłumaczyła zielona kredka. - To jest wiosenny kot i dlatego musi być zielony.
- Sprytnie to sobie wymyśliłaś - śmiały się kredki. - Jeśli wiosenny kot, to musi być zielony.